Ivica Jembrih : Doživljena vječnost

Ivica Jembrih, afirmirani kajkavski bard, uzveličao je svoj kajkavski identitet, svoju poetsku vlastitost, nadahnutim metaforičkim sazvučjima i vizualnim ekspresijama u knjizi osebujnih lirskih proza Doživljena viečnost (izd. Kajkavsko spravišče). Ako bismo u lirskom krvotoku te proze tražili osobitosti pjesme, našli bismo ih u bogatstvu pjesničke fantazije, u proročkoj dubini emocionalnih spoznaja: „Ljubav, ljepote, svetloče nie bez rieči vu nami ni zvun nas.“ Fenomen pjesme skrivene u prozi ostvaruje jezik koji je rječit i elastičan u imaginativnoj preobrazbi izraza, koji ima svoja crescenda i descresenda, koji u opoziciji prema prozi otkriva harmoniju i disharmoniju čovjekova egzistiranja: „Jesen sprevaja vse jezike štere govori of zerzani, dvojvrsni, cundravi sviet, niemo kriči Božji navuk šteri nas naviek znovič vuči efemerni filožof, kak ob svoje sline živi saki pavuk… Kak se vupal skriti vu Noine arke? Vsestvor semu dal je šansu;najpredi najvekšemu pavuku-človeku, bumo rekli.“ Jembrihove lirske proze prilagođavaju se lirskim uzbuđenjima njegove duše koja u kontrastima svijeta stvara lirske svjetove koji imaju zasebni ritam, vlastitu organizaciju slika, sugestivnu dozu pesimizma i oporosti: “Em meni se pričinja kak nigdar sami čez svoje joči ne lučemo… Človečec je naviek znovič na pričetku… Kaj zapravo človek hoče od življenja?“